ဟိုကၠဴကဗ်ာ ျမည္းစရာ(၂)

၄

လမ္းေဘး ျမက္ေတာက

မနက္ႏွင္းေပါက္ ပြတ္တိုက္ခ်

ေရမဲဲ မိုးမခ။    ။

ဆိုးဂီ

ေရမဲပင္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ မိုးမခပင္ ဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေသာ ေတာင္ေပၚသစ္ပင္သည္ ရွည္လ်ားေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ အကိုင္းတို႔ႏွင့္ ေလျပည္ထဲတြင္ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတတ္သည္။ ထိုအခါ လက္ေခ်ာင္းပမာသြယ္လ်ေသာ မိုးမခရြက္တို႔သည္ ေလျပည္တြင္ ဒန္းလႊဲလွ်က္ ျမက္ေပၚတြင္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနသည့္ ႏွင္းေပါက္မ်ားကို ပြတ္တိုက္ခ်ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။  ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆိုးဂီသည္ အလွကိုၾကည့္၍ သံေ၀ဂယူေလသလား။

________________________________

၅

လမင္း ၀င္ၿပီကြယ္

မနက္ဒီေရ စီးျမန္တယ္

ေႏြဥတု ပင္လယ္။     ။

ဆိုးဂီ

ဤသည္လည္း ပန္းခ်ီဆရာဆိုးဂီ၏ ပင္လယ္ရႈခင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကဗ်ာတို႔သည္ ပန္းခ်ီဆရာ၏စုတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ လြတ္ကင္းလွသည္ မရွိလွ။ မၿငိမ္မသက္ေသာ ပင္လယ္ေရျပင္တြင္ တလႈပ္လႈပ္ အရိပ္ထင္ေနသည့္ လမင္းကို ၾကည့္ရႈေနခိုက္ လမင္းသည္ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ပင္လယ္ေရထဲကို လွ်ိဳး၀င္ျမဳပ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ဤေႏြဥတုပင္လယ္၏ သေဘာတြင္ ဆိုးဂီသည္ မည္သို႔ အေတြးေရာက္သနည္း။ အလွတရား၏ တိုေတာင္းေသာသေဘာ၊ ပ်က္စီးယိုယြင္းတတ္ေသာ သေဘာ၊ မတြယ္တာအပ္ေသာ သေဘာကို ျမင္ေလသလား။ သို႔မဟုတ္ပါက နံနက္ခင္း၏ တင့္တယ္ေသာ အလွသေဘာကို သက္၀င္ေဖၚက်ဴးထားေလသလား။

______________________________________

၆

မွ်စ္စို႔ ၀ါးရံုထဲ

၀၀တုတ္တုတ္ ျဖစ္တာလဲ

မိဘ ေက်းဇူးပဲ။    ။

ဆိုးကန္(၁၄၅၈-၁၅၃၆)

သို႕ေသာ္လည္း စာဆိုဆိုးကန္သည္ကား တကယ္ပင္ မိဘေက်းဇူးကို ရည္စူး၍ ေရးသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဆိုးကန္သည္ ဆမူရအိသူရဲေကာင္းျဖစ္သည္။ မင္းထံတြင္ ခစားသည္။ မိမိႏွင့္ သက္တူရြယ္မွ်ျဖစ္ေသာ မင္း၏ သာသနာေရး၊ စာေပေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတို႔တြင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အားပါးတရ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိသခင္ မင္းသည္ စစ္ခ်ီရာတြင္ မမာမက်န္းျဖစ္၍ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ကံကုန္သြားေသာအခါ ဆိုးကန္သည္ အနိစၥတရားကိုျမင္၍ ဘုန္းႀကီး၀တ္သည္။ ေက်ာင္းသခၤန္းကေလးတစ္ခုတြင္ ရိုးရိုးကေလးေနကာ စာေပၾကည့္ရႈရင္း ဟိုကၠဴမ်ား ေရးခဲ့ေလသည္။

ဂ်ပန္စကားတြင္ မွ်စ္ကို တေကႏိုကို ဟုေခၚသည္။ စကားတစ္လံုးခ်င္း အဓိပၸါယ္ေကာက္လွ်င္ ၀ါး၏သားကေလး ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ပါက ၀ါး၏သားကေလးေခၚ မွ်စ္တြင္ မိဘရွိရမည္။ ယင္းမိဘကား ၀ါးပင္ႀကီးေပတည္း။ ၀ါးပင္ႀကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၀ါးသားကေလး မွ်စ္စို႔ေပါက္ ျဖစ္ရသည္။ ဤကား က်ေနာ္၏ စာေပၾကည့္ရႈရင္း ဟိုကၠဴမ်ား ေရးခဲ့ေလသည္။  ေပါ့ေပါ့တန္တန္ႏွင့္ ဟာသဆန္ေနမည္လားမသိ။

_____________________________________________

၇

ေဟာင္းေလာင္း အခြံမွာ

သူ႔ကိုယ္ နဂံုးခ်ဳပ္ရရွာ

ပုစဥ္း၏ ၾကမၼာ။     ။

ဆအိမု(သကၠရာဇ္မသိ)

က်ိဳတိုၿမိဳ႕ ၀ါဂြမ္းကုန္သည္ ဆအိမု ေရးေသာ ဤကဗ်ာသည္ ပုစဥ္းရင္ကြဲအေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီတြင္ ပုစဥ္းရင္ကြဲ၏ အသံကို ဂ်ပန္ျပည္၌ ေရွာင္၍မလြတ္ႏိုင္ပါ။ ကေလးသူငယ္တုိ႔သည္ ပုစဥ္းရင္ကြဲမ်ားကိုဖမ္း၍ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ႏွင့္ေမြးကာ ျမည္သံကို နားေထာင္ၾကသည္။ ဤသို႔ ပုစဥ္းရင္ကြဲ၏ဘ၀ႏွင့္ နီးစပ္ေသာ ဂ်ပန္စာဆို ဆအိမုသည္ သစ္ပင္တြင္ တြယ္ကပ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ပုစဥ္းရင္ကြဲ၏ အေရခြံကိုၾကည့္ကာ ဤဟိုကၠဴကို စပ္ဆိုခဲ့သည္။ ေသေသာအခါ အရိုးစုမ်ားသာ ျဖစ္သည္တကားဟု တရားသံေ၀ဂ ယူေလသည္လားဟု ေတြးေတာစရာ ျဖစ္သည္။

_______________________________

၈

မီးေသြးခဲ အျဖဴ

တစ္ခါတုန္းက ျဖစ္ပါမူ

ႏွင္းဖံုး သစ္ကိုင္းျဖဴ။     ။

တဒတိုမို(သကၠရာဇ္မသိ)

ဂ်ပန္ျပည္တြင္ အျဖဴေရာင္မီးေသြး ရွိသည္။ လက္ဖက္ရည္ပြဲ က်င္းပေသာအခါမ်ားတြင္ ေရေႏြးက်ိဳရန္ အလွအပသံုးၾကသည္။ ယင္းမီးေသြးခဲအျဖဴကို ျမင္ေသာအခါ စာဆိုတဒတိုမို၏ မ်က္ေစ့ေရွ႕တြင္ ရုတ္တရက္ေပၚလာသည္မွာကား ေဆာင္းဥတုအခါ ႏွင္းခဲတို႔ ဖံုးအုပ္ေန၍ ျဖဴေဖြးေနေသာ သစ္ကိုင္းျဖစ္သည္။ ဤသစ္ကိုင္းကိုဖုတ္၍ ျဖစ္လာေသာ မီးေသြးျဖဴ။ သစ္ကိုင္းႏွင့္ မီးေသြးတို႔သည္ ဤအျဖဴေရာင္ ၾကားခံပစၥည္းျဖင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိသည္ကို ဟိုကၠဴကဗ်ာ၏ သဘာ၀ႏွင့္အညီ စာဆိုက စီကံုးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

_______________________________________

၉

စဥ္းသြားျမားေအာက္မွာ

မိခင္ႏို႔ခ်ိဳ စို႔ေနရွာ

သမင္ကေလးပါ။    ။

ဂင္စတ္စု(၁၆၀၆-၁၆၈၉)

ဤကဗ်ာေရးသူ ဂင္စတ္စုသည္ ၁၆၈၉ ခု အသက္ ၈၃ႏွစ္တြင္ က်ိဳတိုၿမိဳ႔၌ အနိစၥေရာက္ေသာ သမားေတာ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ စကားလံုးမ်ားကို မ်က္လွည့္ျပကာ ကစားတတ္သည္ဟု ထင္ရွားသည္။

ျမားလက္နက္ပံုမ်ားျဖင့္ ပန္းရိုက္ထားေသာ ကီမိုႏိုအကၤ်ီ ၀တ္ထားသည့္ သားသည္မိခင္သည္ သမင္ေမြးေရာင္အထည္ကို ၀တ္ထားသည့္ သားငယ္အား ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကြ်းေနသည္။ ဤျမင္ကြင္းကိုပင္ ျမားေအာက္၌ မေၾကာက္ႏိုင္ မရြံ႕ႏို္င္ပဲ မိမိ၏ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ သမင္ငယ္သည္ မိခင္ႏို႔ခ်ိဳကို စို႔ေနသေယာင္ေယာင္၊ သားငယ္၏ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းကို ေျဖေဖ်ာက္ရမည္ျဖစ္၍ ျမားကိုပင္ မေၾကာက္ႏိုင္ပဲ မိခင္က စြန္႔စားေနသေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕ဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စာဆို၏ ရႊင္ေသာဥာဏ္၊ သနားတတ္ေသာစိတ္၊ အလွကိုျမင္တတ္ေသာ သေဘာတို႔မွာ ထင္ရွား ေပၚလြင္လွ်က္ ရွိပါသည္။

_______________________________________

၁၀

ခ်ယ္ရီပန္းလွတို႔

ေငးေမာ ေမွ်ာ္စိုက္ၾကည့္ေနလို႔

ကုပ္ရိုး ေညာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕ ။      ။

ဆိုးအင္(၁၆၀၄-၁၆၈၂)

စာဆိုဆိုးအင္သည္ သူတို႔ေလာကတြင္ ေခတ္စားေနသည့္ အေက်ာ့အေမာ့ အလွအပ ကဗ်ာ၀ါဒကို ေတာ္လွန္ကာ ကဗ်ာမဆန္၊ ခံတြင္းမေတြ႕၊ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သည္ကို ဖြဲ႕ဆိုေသာ ကဗ်ာ၀ါဒအသစ္ကို သြတ္သြင္းလွ်က္ ဂိုဏ္းသစ္ေထာင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ကဗ်ာမူရင္းမွာ ယခုျမန္မာျပန္မူကဲ့သို႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာ မဟုတ္ပါ။ ပန္းကို ေငးၾကည့္ေနလို႔ ကုပ္ရိုးနာတယ္ ဟု ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပန္ရာတြင္ ၀ဏၰ ဆယ့္ခုႏွစ္လံုးေစ့ေအာင္ စကားပိုမ်ားထည့္ရသျဖင့္  ဆိုးအင္၏ ကဗ်ာ၀ါဒကို ခ်ိဳးဖ်က္ေနသကဲ့သို႔ ရွိပါသည္။

___________________ ဆက္ပါဦးမယ္ ___________________

 

ပို႔စ္ပိုင္ရွင္